Waggelende pinguins & Great Ocean Road! - DEEL 2

... vervolg...

Woensdag 23 januari - Na een verschrikkelijk koude nacht, geen idee hoe dat nou ineens kon in Ozzy-zomer, werden we om 7AM gewekt door tourguide Mac. Mac was in tegenstelling tot voorgaande tourguides een erg grappige kerel met een jolige kop. De beste man had al gauw door dat de Dutchies wel van een geintje hielden en maakte de gehele reis door goed geplaatste anti-Dutchie-jokes. Daarbij wist hij bij iedere stop of er wel of geen wc's aanwezig waren. En zo ja, hoeveel... gewoon grappig.. Maargoed laten we verder gaan.
Na een stevig en wederom gezond ontbijt (mam zal blij zijn) werd de bus om 8AM gestart om koers te zetten naar de overige 12 apostelen. Om een beeld te geven waar dat ongeveer is: in het zuiden van Australie, 200 km ten noordwesten van Melbourne. We konden nog net een stukje sunrise boven de rotsformaties langs de kust meemaken. Een supermooi gezicht, wat zelfs de veel te veel aanwezige vliegen de rillingen op het lijf deed krijgen. Ook werden we geleid naar een compleet onbewoond strand tussen de enorme rotsen, waar de leuke groepsfoto is genomen.

Een 30tal foto's rijker vertrokken we weer om na een paar tussenstops het inlandse gebergte The Grampians te bekijken. Aldaar werden we gedropt op een viewing point over de groene en rotsachrige bergen. Als je op de foto's kijkt, krijg je een redelijk beeld van hoe fantastisch mooi dat was... Een deel van de groep bleef staan om in alle rust de omgeving in zich op te nemen. Als je van de koude NL'se grond komt, is het gewoon onwerkelijk... in verte lijkt er gewoon geen einde te komen aan de bomen en bergen. Maar toch moesten we verder. We liepen richting de bekende Balconies, een aantal rotsformaties die lijken op balkonnen (logisch...). Ook weer een fraai gezicht, evenals de minuut stilte die we hielden om alleen de dieren in het gebergte hun woordje te laten doen. De rust, de stilte en sereniteit deed het rumoer in Sydney en Melbourne verstillen...

Op de weg terug naar het busje (ongeveer 1km) nog een aantal fraaie foto's gemaakt van mijzelf op een rots (niet geheel ongevaarlijk, maar had het er graag voor over). We vervolgden onze weg naar een waterval die van boven af al behoorlijk hoog leek. We daalden af naar het meer waar het water inknalde. Zwemmen was verboden, zei Mac. Drie minuten later lag hij er zelf als eerste in. Kevin en ik bedachten ons geen moment en onder het motto: "Hier komen we misschien nooit meer", gleden we ook langzaam in het water. Niet om het ijskoude water, maar om de gladde rotsen! Eenmaal in het water keken Kevin en ik elkaar met een big smile aan, zo van: "Dit gaat echt helemaal nergens over... Hoe gaaf is dit!". Nog 10 mensen volgden ons en de mensen buiten het water, maakten wat grappige kiekjes!
Kevin nog stevig z'n teen gestoten, maar dat gaat nu ook weer prima.

Een uurtje of 5PM reden we terug naar een soort bungalowpark, waar 2 grote chalets waren afgehuurd. Net aangekomen zagen we wie onze buren waren: wilde kangoeroes! We konden heel dichtbij komen om foto's te maken, maar die beesten schijnen toch nog best gevaarlijk te zijn. Dus pasten we toch maar goed op... Daarna een barbeque. De avond verliep verder rustig met een biertje, chipje en het gekraai van de kakatoes die in tientallen in de bomen verscholen waren. We verdienden wel een goede nachtrust en gingen redelijk op tijd slapen.

Donderdag 24 januari - hiken in de Grampians
Na een veel betere nachtrust gingen we eindelijk echt iets DOEN! Daar ben ik persoonlijk wel van en om ook de vrienden van Sportservice gerust te stellen, gingen we hiken door de bergen. Hiken is over rosten lopen en klauteren totdat je boven op de berg bent. De berg die we beklommen was 300meter hoog en we moesten tot aan de top door grotten en door bijna onbegaanbare passen (zeker als je 1m94 bent). Het was beste een pittige tocht, maar de uitzichten vanaf de berg waren tot nu toe (wat mij betreft) de mooiste van allemaal. Maar ook de grotten die we inklauterden waren spectaculair. De tocht naar boven vond ik eigenlijk nog best gevaarlijk. Maar Mac wist heel goed wat -ie deed en hield ons allemaal nauwlettend in de gaten. Eenmaal boven gekomen stonden we letterlijk op de absolute top van de berg. Je moet je voorstellen: 300m hoog en niks om je heen, alleen maar kilometers lange natuur in de vorm van bergen, bomen, rotsen...

... en toen naar beneden. Dat was nog niet eens zo makkelijk en de enkels hadden het zwaar te verduren. Eenmaal beneden zagen we onze eerste wilde wallaby (kleine zwarte kangoeroe), die ons nieuwsgierig bespotte. Met een aantal stevige stukken cake doken we weer de bus in om door te reizen naar Adelaide. Dat was nog een trip van 270km en we besloten dan ook maar wat te slapen... Rond de klok van 5.30PM kwamen we aan bij ons hostel, Shakespeare Backpackers. Een hostel met veel Aziaten, waar we tot volgende week vrijdag gaan blijven. Vanaf die vrijdag zullen we een 7daagse tour maken van Adelaide naar Alice Springs. Dan gaan we van rotsen en groen naar de hete woestijn met zand en rode rotsen.

We genieten gelukkig wel van die vele ervaringen en ben blij dat ik die mooie momenten met Kevin kan meemaken, maar eigenlijk wil je dat met meer mensen van thuis meemaken: je vriendinnetje, familie en je beste maten... Ik heb dan ook met Jenny afgesproken dat we samen zeker nog dit soort reizen gaan doen!

Nou, dit verhaal heeft z'n einde gevonden. Ons volgende verhaal zal voor volgende vrijdag komen denk ik. Veel plezier met de foto's!

Norries!
Thijs