China bedankt! Welkom Maleisië...

Dat 15 weken hard kunnen gaan, blijkt maar weer. Op deze ineens overmatig zonnige dag in Shouguang type ik mijn laatste verhaal in China, wetende dat ik nog 6 lessen te geven heb. Aankomende maandag (11 maart) vertrek ik voor 38 dagen naar het zuiden om daar m'n verdiende centen uit te geven aan datgene waar ik pas ECHT goed in ben: rondreizen!

Ik vertrek allereerst naar Beijing (Peking) vanwaar mijn vlucht naar Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisie, dinsdagochtend om 2:30 zal vertrekken. Vanaf dan zal ik me bezig gaan houden met de planning van de reis. Ik heb tot 20 april, aangezien ik dan vanaf Beijing weer terugvlieg naar Amsterdam. Dat betekent 5 weken rondtuffen en niet de "normale" paar maanden die ik in het verleden te besteden had. Een lichte planning is dus wel noodzakelijk omdat ik een waslijstje heb van dingen die ik echt wil zien en doen. Een globaal idee van wat me te wachten staat.

Ik start in Kuala Lumpur, alwaar ik de stad zal bezichtigen en op vrijdag naar een concert van de beste DJ ter wereld ga: Armin van Buuren (ASOT600). Daarna zal ik richting noord Maleisie gaan, voor 1. mooi weer, 2. de mooie eilanden van Pulau Perhentian en 3. het Neman Nagara National Park. Vanaf daar is het een dagtrip naar de eilanden van Thailand waar ik wil duiken en een full moon party op het strand ga meemaken. Vervolgens zal ik naar Singapore vertrekken, de stad bezoeken en een vlucht nemen naar Borneo, waar het Maleisische deel bestaat uit Sarawak en Sabah. De reden van dit bezoek is rondstruinen door de dichtbegroeide jungle en haar harige bewoners (orang oetans), het misschien bezoeken van oliestaatje Brunei en het duiken aan de oostkust van het eiland. Echter is daar op dit moment onrustig door Filipijnse onruststokers die beweren dat een stuk land van hen is. Goed het nieuws in de gaten houden. Als laatste land moeten de Filipijnen worden aangedaan, waar natuur, stranden, surfen en geweldige duikspots mij een onvergetelijke ervaring moeten opleveren. Hoogtepunt en al jaren in mijn To Do top3 is het duiken met walvishaaien: tot wel 25 meter grote walvissen die leven van plankton. Omdat planningen altijd compleet anders lopen, soms wil je ergens langer blijven, blijf ik flexibel en heb ik niks vastgelegd. Genieten moet namelijk het toverwoord zijn...

Enige wat vaststaat is dat ik dus zaterdag 20 april, rond 11.00 in Beijing terug moet zijn voor mijn terugvlucht. Daarna zal het oude leventje weer terug keren en mogen we ons weer druk maken om andere zaken.

Tot die tijd volle bak genieten dus! Omdat de backpack weer op de rug gaat, zal ik meer beleven en dus meer gaan schrijven op deze blog. Twee of drie verhalen moeten te doen zijn. Pin me er niet op vast...

Na Shanghai... was er namelijk weinig te beleven in Shouguang. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk te sparen voor mijn reis en ben dan ook in de weekenden in m'n huisje gebleven en m'n filmkennis naar een hoger plan gebracht. De baas heeft ons nog wel 2 keer mee uit eten genomen.

De laatste lessen zitten er nu toch echt aan te komen en ik concludeer dat het goed geweest is zo. Het lesgeven vond ik gewoon aardig. Niet iets wat ik 40 uur in de week in Nederland zou kunnen doen. Daarvoor vind ik het toch iets te statisch en te weinig uitdagend. De eerste weken ben je nog echt bezig met lange termijn lesplannen en heb je de meest leuke ideeën voor je lessen, maar gaandeweg merk dat Chinezen anders in elkaar zitten dan wij Nederlanders. Want ondanks dat we verwend zijn, weten we wel dingen op waarde te schatten en onze waardering uit te tonen. Dat bleek hier de omgekeerde wereld. De introverte Chinees showt weinig emotie. Een geweldig verhaal over mijn safari in Afrika inclusief foto's en muziek werd slechts beantwoord met geknik, geglimlach. Maar ook omdat reizen ook niet echt in het bloed van de Chinees zit, snappen ze niet het gevoel wat ik bij die reis had. In 4 maanden ben ik dus wel degelijk en vaak genoeg tegen die lamp gelopen en heeft dat wel aan enthousiasme ingeboet.

Daarbij komt het feit dat ik tot op de dag van vandaag geen enkele feedback heb gehad. Daar moest ik om vragen. Reden daarvoor is dat men in de school geen enkele ervaring heeft met het runnen van een school, het managen van de leraars en het beoordelen van hen. Nu kon ik dat ook niet verwachten van de 23-jarige "general director" Jack die net van school komt. Hij denkt: Thijs is leraar, die zal het wel weten. Klopt ook wel, maar feedback houdt je scherp en geeft je motivatie om nog beter te worden of dingen te verbeteren/vernieuwen. Wel werd me een nieuw contract aangeboden, waaruit dan de waardering moest blijken, gezien ook de opschaling.

Al met al heb ik er zeker een goed gevoel aan over gehouden. De kinderen (studenten) waren fantastisch en we hebben genoeg gelachen met z'n allen. Bij een paar heb ik hun niveau ook daadwerkelijk omhoog kunnen helpen. Bij anderen kun je lullen als Brugman, maar die interesseert het gewoon geen bal. Dat is moeilijk lesgeven. Ik geef ze nog een dagje les en na een ongetwijfeld overdadig laatste diner met iedereen van de school, zeggen we gedag.

Overall: prima ervaring en erg leuk om te doen, maar it's time to move on!

Tot het volgende verhaal, zonder foto's helaas (die zet ik op Facebook)
Can't wait!!

(wordt vervolgd)